هدف از این کار کاهش وضعیت های نامناسب پایدار بدنی شاغلین در حین کار است.
بطور مثال، کار کردن با دست های بالاتر از سطح شانه برای مدت طولانی در مشاغلی همچون کارهای ساختمانی، تعمیرات و مونتاژ خودرو و کار در انبار کالا، می تواند منجر به مشکلات شانه، بالا تنه و گردن شود و یا وضعیت خم شدن پایدار در ناحیه تنه معمولا در کار کشاورزی و ساخت و ساز رخ می دهد.
محل اصلی قرارگیری دست برای انجام کار (نقطه عمل) باید در ارتفاع بین شانه و کمر و بین دو شانه قرار گیرد. ولی اگر مواد یا ابزارهایی که مورد استفاده هستند، بزرگ و سنگین باشند و یا اگر دست ها می بایست در یک وضعیت ثابت و پایدار برای مدت طولانی نگه داشته شوند، نقطه عمل باید در ناحیه پایین تر از این حلقه قرار گیرد.
نکته دیگری که باید مد نظر قرار داد، این است که سطوح سخت و لبه های اطراف ابزارآلات ممکن است محل های مناسبی برای قرار دادن دست باشد ولی از طرفی می تواند بر روی تاندون ها، اعصاب، استخوان ها یا بورس مفصلی فشار وارد کرده و منجر به ایجاد لکه های پوستی یا مشکلات بافت نرم شود.
مهمترین قانون طراحی فیزیکی برای یک شغل نشسته در پشت یک میز تحریر یا میز کار برای مثال مکانیکی یا نجاری، این است که اپراتور قادر به دسترسی به تمام مواردی که اغلب استفاده می کند، بدون حالت کج شدن، خم شدن و چرخش از ناحیه کمر باشد، چراکه وظایف شغلی طراحی شده ای که نیازمند حرکات خارج از محدوده حرکتی کامل دست هستند، باعث افزایش خطر مشکلات شانه، گردن و کمر می گردند. از طرفی ابزار یا قطعات کار سنگین تر باید به ارتفاع آرنج و بدن نزدیک تر باشند.
مهندس سید مجتبی اجاق
مهندس سید مجتبی اجاق